-
Öne çıkan konu
- #1
Aile İçi Şiddetten Uzak Yaşamalıyız!
Annelik ve babalık çocuğu karşılıksız sevmeyi, korumayı ve yanında olmayı gerektirir. Anne ve baba çocuğun gelişiminin en önemli unsurlarıdır. Bu unsurlardan birinin yanlış ya da yetersiz davranışları, çocuğun içsel dünyasında derin yaralar açmasına sebep olur ve gelişimini kötü yönde etkiler. Bu gelişimi kötü yönde etkileyen unsurlardan biri aile içi şiddettir.
Aile üyeleri arasında yaşanan fiziksel psikolojik ve cinsel istismar aile içi şiddet olarak tanımlanır. Şiddetin olduğu bir ortamda çocuk, kendi gelişimsel ve ruhsal ihtiyaçlarını yeterince karşılayamadığı gibi güven problemlerinin temellerini de atmış olur. Çocuk temelden alması gereken sevgi ,güven ,kendini değerli hissetme gibi duyguları alamaz. Bununla beraber şiddet gören ya da şiddet ortamının içerisinde bulunan çocuklar yaşananlara anlam vermekte zorlanarak hatayı kendilerinde aramaya başlarlar. Çocuk dayak yedikçe kötü bir olduğunu düşünür ve kendini kabullenmekte zorluk çeker. Aynı zamanda ebeveynlerine karşı yoğun öfke ve intikam duygusu beslerler. Şiddete maruz kalan çocukların aldıkları fiziksel yaralar açık olarak görülse de duygusal yaraların saptanması oldukça zordur. Psikolojik, fiziksel veya cinsel şiddete maruz kalmış çocuklar okul çağında arkadaşlık kurmakta zorlanır, saldırgan ve güvensiz davranışlar sergilerler. Uyumakta zorluk çekerler , özgüvenleri daha düşük ve bir işte başarılı olma oranları nispeten daha az olur. Altını ıslatma ,uzun süreli ağlama, yeme problemleri, hatta intihar eğilimleri dahi gösterebilirler. Çocuklar ilişki kurma biçimlerini ailelerinden öğrenirler. Şiddete maruz kalan çocuk iletişim kurmanın yalnızca şiddetle olacağını düşünür. Ailesinden öğrendiği şiddeti dışarıya da yansıtır. Temel güven duygusunun oluşmadığı durumlarda, çocuk yakın ilişkiler kurmaktan kaçınır, sürekli acı çekeceğini , kendisine kötü davranılacağını düşünerek kaygı ve utanç ile hareket eder.
Peki ebeveynler çocuklarına nasıl davranmalı?
Dayak ,şiddet çocuğa uygulanabilecek bir ceza sistemi değildir. Öncelikle ebeveynlerin bunu öğrenmesi gerekir . Yeterli iletişim becerisine sahip olmayan kişilerin kaçtığı yoldur şiddet göstermek. Çünkü başka bildikleri yöntem yoktur. Çocukla iletişim kurmanın yöntemlerini bilmezler. Örneğin çocukla herhangi bir problem durumunda öncelikle göz hizalarınızı eşitlemeli ve göz kontağı kurmalısınız. Mola yöntemi uygulayabilir. 15 dakika odasında yalnız kalmasını sağlayarak davranışı üzerine düşünmesini sağlayabilirsiniz. Çocuğa şiddet göstererek disiplin sağlamaya çalışmak hiç bir işe yaramadığı gibi ,çocuğun daha agresif hareketler sergilemesine neden olur .Etkili iletişim kurulan çocuk her konuda iyi ve yeterli gelişim gösterir .Unutmayalım ki bugünün çocukları yarının yetişkinleridir. İyi iletişim kurulmuş ve iyi iletişim kurmayı öğrenmiş çocuk yetişkinlik dönemine de iyi geçirir
Annelik ve babalık çocuğu karşılıksız sevmeyi, korumayı ve yanında olmayı gerektirir. Anne ve baba çocuğun gelişiminin en önemli unsurlarıdır. Bu unsurlardan birinin yanlış ya da yetersiz davranışları, çocuğun içsel dünyasında derin yaralar açmasına sebep olur ve gelişimini kötü yönde etkiler. Bu gelişimi kötü yönde etkileyen unsurlardan biri aile içi şiddettir.
Aile üyeleri arasında yaşanan fiziksel psikolojik ve cinsel istismar aile içi şiddet olarak tanımlanır. Şiddetin olduğu bir ortamda çocuk, kendi gelişimsel ve ruhsal ihtiyaçlarını yeterince karşılayamadığı gibi güven problemlerinin temellerini de atmış olur. Çocuk temelden alması gereken sevgi ,güven ,kendini değerli hissetme gibi duyguları alamaz. Bununla beraber şiddet gören ya da şiddet ortamının içerisinde bulunan çocuklar yaşananlara anlam vermekte zorlanarak hatayı kendilerinde aramaya başlarlar. Çocuk dayak yedikçe kötü bir olduğunu düşünür ve kendini kabullenmekte zorluk çeker. Aynı zamanda ebeveynlerine karşı yoğun öfke ve intikam duygusu beslerler. Şiddete maruz kalan çocukların aldıkları fiziksel yaralar açık olarak görülse de duygusal yaraların saptanması oldukça zordur. Psikolojik, fiziksel veya cinsel şiddete maruz kalmış çocuklar okul çağında arkadaşlık kurmakta zorlanır, saldırgan ve güvensiz davranışlar sergilerler. Uyumakta zorluk çekerler , özgüvenleri daha düşük ve bir işte başarılı olma oranları nispeten daha az olur. Altını ıslatma ,uzun süreli ağlama, yeme problemleri, hatta intihar eğilimleri dahi gösterebilirler. Çocuklar ilişki kurma biçimlerini ailelerinden öğrenirler. Şiddete maruz kalan çocuk iletişim kurmanın yalnızca şiddetle olacağını düşünür. Ailesinden öğrendiği şiddeti dışarıya da yansıtır. Temel güven duygusunun oluşmadığı durumlarda, çocuk yakın ilişkiler kurmaktan kaçınır, sürekli acı çekeceğini , kendisine kötü davranılacağını düşünerek kaygı ve utanç ile hareket eder.
Peki ebeveynler çocuklarına nasıl davranmalı?
Dayak ,şiddet çocuğa uygulanabilecek bir ceza sistemi değildir. Öncelikle ebeveynlerin bunu öğrenmesi gerekir . Yeterli iletişim becerisine sahip olmayan kişilerin kaçtığı yoldur şiddet göstermek. Çünkü başka bildikleri yöntem yoktur. Çocukla iletişim kurmanın yöntemlerini bilmezler. Örneğin çocukla herhangi bir problem durumunda öncelikle göz hizalarınızı eşitlemeli ve göz kontağı kurmalısınız. Mola yöntemi uygulayabilir. 15 dakika odasında yalnız kalmasını sağlayarak davranışı üzerine düşünmesini sağlayabilirsiniz. Çocuğa şiddet göstererek disiplin sağlamaya çalışmak hiç bir işe yaramadığı gibi ,çocuğun daha agresif hareketler sergilemesine neden olur .Etkili iletişim kurulan çocuk her konuda iyi ve yeterli gelişim gösterir .Unutmayalım ki bugünün çocukları yarının yetişkinleridir. İyi iletişim kurulmuş ve iyi iletişim kurmayı öğrenmiş çocuk yetişkinlik dönemine de iyi geçirir